MAGIA ODOLAN

Odolany to najbardziej tajemnicze osiedle w Warszawie. Mało kto zapuszcza się na tereny pomiędzy wolskim Ulrychowem i Czystem, a Ochotą i Włochami. A znajduje się tam największe osiedle na Woli. Jedno ze starszych i jedno z najbardziej niedostępnych.

Odolany nie są zamykane, ogrodzone ani specjalnie strzeżone. Dziesiątki kilometrów torowisk ze składowanymi pociągami przeplatają się ze żwirowiskiem, szuwarami i bunkrami z II wojny. Stare wiadukty, lokomotywnia Szczęśliwice, stara szubienica na Mszczonowskiej i kamieniczki z czerwonej cegły czynią Odolany idealnym miejscem dla poszukiwaczy zapomnianej Warszawy. A także dla bezdomnych, którzy w tym miejscu żyją.

Jesień w tym miejscu jest inna, niż zaledwie 3 kilometry dalej, czyli w Centrum. Jest troszkę cieplej, bardziej kolorowo. Wchodzimy na Odolany od Ordona i kierujemy się do Gniewkowskiej. A stamtąd w prawo. Stary chodnik, przez który przebijają kocie łby. Po prawej i lewej stronie krzaki. Przy jednych leży wycieraczka. Wchodzimy dalej i przechodząc przez gęste krzewy - naszym oczom ukazuje się jakby osada. Wywieszone pranie, a w czymś przypominającym bunkier siedzi człowiek. Urządził sobie w tymże bunkrze prowizoryczne mieszkanko. Nie jest nam przychylny i przegania. A my nie jesteśmy zainteresowani robieniem mu przykrości, więc cicho oddalamy się ku głównej drodze. Jest 7:30 rano.

Po przeciwnej stronie Gniewkowskiej znajdujemy bliźniaczą "osadę". Jej lokator jest bardziej zainteresowany rozmową.
- Ja taki nie przygotowany, wie pani.. Rano jest, po wodę idę.
- Pan tu mieszka? - Pytamy.
- No tu, na tej mojej działce - Wskazuje palcem na starą komórkę - Ale tu wszystko żydowskie!
- Odolany żydowskie?
- A jak!
- A szubienica to pan wie, gdzie jest?
- No tam dalej, ja państwa zaprowadzę.
I zaprowadza nas na Mszczonowską.
10 października 1941 roku Niemcy zamordowali na tej oto szubienicy kilkunastu Polaków oskarżonych o wysadzenie torów. Na Odolanach stała jeszcze jedna, ale dzisiaj już nie istnieje.
Miasto pamiętało o tym miejscu kaźni i postawiło tablicę. Kibice również pamiętali i pomalowali mur. No cóż..

Dalej Odolany witają nas osławionymi już torowiskami. Skręcamy więc w lewo i natrafiamy na pociągi Kolei Mazowieckich. Na początku zdawało nam się, że wagony są opuszczone, ale z daleka widzimy skład podstawiający się na boczny tor. I panów kolejarzy, którzy w pierwszej chwili bardzo wrogo do nas nastawieni - sądzą, że jesteśmy graficiarzami. Pokazujemy aparat i chcemy poczęstować kawą z termosu.
Oni chcą nas poczęstować wódką. Zaraz kończą nocną zmianę. Jest już ósma rano.
Proponują nam, żeby wrócić wgłąb Odolan na około, bo zaraz może nas spotkać patrol SOKistów. Oni też schodzą z nocki.

Służbę Ochrony Kolei udaje nam się wyminąć w ostatniej chwili idąc za opuszczony już hotel robotniczy przy trasie szybkiego ruchu. A stamtąd kierujemy się na Armatnią. Stary wiadukt kolei kaliskiej i kamieniczki z czerwonej cegły tworzą małą enklawę zamkniętą na skrawku osiedla. Niedaleko aleja Prymasa Tysiąclecia i szum ulicy, a na Armatniej wszystko wygląda inaczej. Tamte kamieniczki nie mają ciepłej wody, ale mają piece kaflowe. Piec kaflowy grzeje lepiej niż centralne ogrzewanie, ale trzeba iść po węgiel. A na Armatniej mieszka tak wielu starszych ludzi..

Armatnia i jej pustostany to niesamowite miejsce. Odwiedzamy jeden z nich. Nikogo już tam nie ma, ale mieszkało tam wielu bezdomnych. Co się z nimi stało? Czyżby opuszczony dom był ich rezydencją na zimę? Tam się przenoszą?
Dom może się zawalić w każdej chwili, ale nie jest zabezpieczony. Z resztą.. może to i lepiej?